Daarna zijn we eens rond gaan kijken hoe het er hier uitziet. Op deze eilandjes hebben ze de traditionele manier van leven al opgegeven, we zagen nog maar een paar vrouwen in de Kuna klederdracht. De meeste inwoners hebben westerse kleding aan, t-shirts en korte broeken. Ze zijn hier al meer toeristen gewend en zijn allemaal heel vriendelijk. We zijn zelfs al 2 keer uit eten geweest in een restaurant waar we konden kiezen uit vis en kip en hebben het hele menu nu geprobeerd. Het was eenvoudig maar lekker.
In het dorp kwamen we Frederico tegen die volgens eigen zeggen gids was. We hebben met hem voor zondagmorgen een tochtje op de Rio Diablo afgesproken omdat we nog steeds met een kapotte buitenboordmotor zitten.
Hij kwam ons samen met een vriend ophalen in een grote kano met motor waarmee we de rivier op zijn gegaan eerst langs boomstronken en even later langs een bewegende boomstronk wat een krokodil bleek te zijn. Na een paar kilometer werd het water te ondiep om verder te gaan.
Daar hebben zij gelijk maar wat zand voor thuis geschept. Onderweg hebben we rondgewandeld op een stuk grond wat van een van hun was en waar ze nog wat vruchten gezocht hebben.
Hier zagen we mooie vogels en een stel eekhoorns die zich tegoed deden aan alles wat hier in de bomen te vinden is.
Langs de rivier hebben we diverse graven gezien op stukken land die een eind uit elkaar liggen. Van Frederico hoorden we dat de doden op de eigen grond van de familie worden begraven.
Als je in een van deze kamers logeert...
....mag je met de kano de andere eilandjes gaan verkennen.
We zijn ook nog op Misdup geweest. Dit is een klein eilandje waar iemand bezig is om een hotel te bouwen wat 1 november opengaat. Voorlopig zijn er 2 huisjes en het restaurant met bar bijna klaar.
Zondagmiddag begon het weer te regenen wat het nu (maandagmorgen) nog steeds doet.
De straten staan blank en we waden overal een beetje doorheen.
