zondag 30 oktober 2011

Naar Carti Tupile.


Vrijdag zijn we met de dinghy naar Carti Tupile gevaren. We werden daar al snel aangesproken door Glomildo, een van de Kuna´s die goed Engels spreekt en heel graag vertelde over zijn eiland en de tradities van zijn volk.

De zus van Glomildo.

We werden uitgenodigd in zijn huis waar hij met zijn moeder, zussen, hun mannen en kinderen woont. Ze hebben een soort huisje waarin gekookt wordt en een huisje waar ze allemaal in dezelfde ruimte in hangmatten slapen. In de tuin heeft hij een aantal fruitbomen geplant en wat groenten om te kunnen verkopen.
In het museum hadden we al gehoord over de Nuchus. Hier hebben we kunnen zien hoe ze door de familie behandeld worden.

De Nuchus van de familie van Glomildo.

Nuchus zijn kleine houten beeldjes die de verbinding vormen tussen de fysieke en de spirituele wereld van de Kuna´s. Ze geloven dat de beeldjes leven en iedere Kuna bezit zo´n beeldje. Ze vertegenwoordigen de eigenaar maar hebben ook een eigen karakter, soms sterk, soms zwak. Er zijn zelfs goede en slechte karakters. Hoe ze daaraan komen is ons niet duidelijk geworden. De Nuchus spelen een centrale rol in de spiritualiteit, gezondheid en het geloof van de Kuna´s. Als een Kuna, of een van de kinderen, ziek wordt brengt hij de Nuchu van de zieke naar de Saila (tevens sjamaan of medicijnman) of deze kan zien wat het probleem is, meestal is dit een slechte geest. Als de slechte geest heel sterk is wordt de hulp van een machtiger sjamaan met een goede reputatie van een ander eiland ingeroepen.
Iedere eigenaar moet goed voor zijn Nuchu zorgen. Als hij zelf gaat eten nodigt hij ook zijn Nuchu uit om mee te eten. Voor het slapen vraagt hij de Nuchu om over hem te waken.
Als iemand overlijdt, wordt ook zijn Nuchu begraven, meestal ergens bij zijn huis.

We hebben ook in het gebouw waar het congres bij elkaar komt mogen kijken. De indeling is op alle eilanden hetzelfde, de hangmatten voor de Saila´s hangen in het midden van de ruimte, de banken voor de bewoners staan eromheen. Carti Tupile heeft maar 500 bewoners en genoeg aan 2 Sailas. Op Carti Sugdup wonen 2000 mensen, daar zijn 5 Sailas die het eiland besturen.

Na het bezoek aan Carti Tupile heeft Glomildo bij ons aan boord nog wat gedronken. Hij keek zijn ogen uit over de verschillende ruimtes die we hebben, een ruimte waar we zitten en een aparte ruimte waar we slapen. Voor hem een ongekende luxe.
Op Carti Sugdup zijn 2 restaurants. Op aanraden van Glomildo zijn we naar La Pampa gegaan. Ze hadden zelfs een menukaart, waar ze niet alles van in huis hadden, maar de pulpo die we uitgekozen hadden smaakte heerlijk.

zaterdag 29 oktober 2011

Naar de Carti Eilanden.

We zijn woensdag nog een dag voor Salardup blijven liggen. Als we met het bijbootje naar de kant toe voeren zagen we van bovenaf allemaal zeesterren. In plaats van een heldere sterrenhemel was dit een heldere sterrenbodem.

Uitzicht op Carti Yandup.

Donderdag zijn we naar de Carti eilanden gevaren, een groepje eilanden waar ze al gewend zijn aan toeristen want hier leggen soms ook cruise boten aan. De toeristen mogen niet allemaal tegelijk op het eiland omdat ze er dan niet op passen. Gelukkig ligt er nu geen cruise schip en kunnen we rustig rondlopen.

Op Carti Sugdup is een Kuna museum waar we graag naartoe wilden. Hier hebben we iets meer over de cultuur en de gewoonten van de Kuna´s gehoord en gezien. We weten nu ook de betekenis van de traditionele mola patronen en dat de graven heel zorgvuldig gemaakt worden. Er wordt een grote kuil gemaakt waar persoonlijke spullen en gebruiksvoorwerpen in gezet worden. De dode wordt in een hangmat in de kuil gehangen waarna er een dak op gemaakt wordt waar overheen weer een zandberg komt met daarop weer een favoriet voorwerp van de dode.


Terwijl we in het museum waren begon het te stortregenen. De mensen worden er hier niet chagrijnig van, ieder een blijft lachen en de kinderen maken er een spelletje van om onder de stralen die van een dak aflopen te dansen.

We hebben hier ook gelijk in een paar winkeltjes wat boodschappen gedaan. In de "supermarkt" probeert iedereen tegelijk je te helpen en roept naar de kassiere wat er betaald moet worden.

Een van de vele mola verkoopsters die met de kano aan de boot komen.

vrijdag 28 oktober 2011

Schone schoonzoon!

Begin augustus kregen we te horen dat Stefan, de vriend van Maaike, een non-Hodgkin lymfoon had bij zijn tepel met mogelijk uitzaaiingen naar zijn oksel. Na 3 chemokuren hebben we vandaag het fantastische nieuws gekregen dat hij schoon is van kanker.
Hij moet nog wel bestraald worden. Hoe de vervolgbehandelingen er precies uit gaan zien is nog niet bekend, dat horen we zodra ze het zelf weten.

donderdag 27 oktober 2011

Salardup en Rio Sidra.

In de hele San Blas hebben alle cruisers contact op het Panama connection net op de SSB radio. (Voor degenen die nog deze kant opkomen iedere dag om 8.30 uur op kanaal 8107. De rest van de dag kun je via marifoonkanaal 72 andere boten oproepen) Zo hoorden we dat er nog een aantal deelnemers nodig waren voor een excursie op de Rio Sidra waarbij iedereen opgehaald werd op de ankerplaats bij Salardup. Daar lagen wij niet zover vandaan dus zijn we er maandag naartoe gevaren.

We dachten dat het eiland bewoond was omdat er een paar hutten stonden, maar deze bleken onbewoond. Zo konden we ons voorstellen hoe het was om op een onbewoond eiland te wonen en besloten daar dat dat niets voor ons is.
Dinsdagmorgen werden we met 7 andere deelnemers door Lisa (een travestiet, die de bekendste en een van de beste mola makers is van de San Blas) opgehaald met een panga, een grote houten kano met buitenboordmotor, waarmee we eerst naar het vaste land en daarna een stukje de Rio Sidra zijn opgevaren. Daar startte de wandeling.

Een smal pad door het oerwoud leidde langs een paar begraafplaatsen van verschillende families. Ook de ouders van Lisa liggen hier begraven. Op de graven liggen allerlei voorwerpen. Lisa vertelde dat dit de lievelingsspullen van de doden waren. Bij volwassenen vaak een kom of slippers, bij kinderen hun favoriete speelgoed.

Na ongeveer een uur kwamen we bij een waterval, waar we konden zwemmen en geluncht hebben.


De terugweg ging via de rivier. Het eerste stuk bleek tot onze verrassing een soort survival tocht te zijn.

We moesten van watervalletjes afglijden en van rotsen springen, alles bij elkaar een heel leuke tocht met een gezellige groep.

Lisa als een donkere Marilyn Monroe.


Vanaf 4 uur hebben we met z´n allen happy hour gevierd op het strand waarbij iedereen wat te eten en te drinken meebracht en Bob zelfs nog voor gitaar muziek heeft gezorgd. Tot het donker werd hebben we het met 6 Amerikanen en 1 Belg heel gezellig gehad.
Woensdagmorgen kwam Lisa nog een keer langs met vers brood en natuurlijk haar voorraad mola´s, waar we er een paar van gekocht hebben.

Mola Lisa.

zaterdag 22 oktober 2011

BEET!!!


Rondneuzen op BBQ island, wat volgens de Kuna´s Isla de Tortugua heet (en zij zullen het beter weten)

In Holandes Cays liggen we in het gedeelte dat ze de Swimmingpool noemen. Waarom weten we niet, misschien omdat het water net zo´n kleur heeft als water in een zwembad. Er liggen nog een stel boten, voornamelijk Amerikanen. Iedereen is op zijn eigen boot bezig, het enige leven wat we hier van mensen zien komt van een paar motorboten die hier in het weekend naartoe komen en waarvan sommigen met een waterscooter rondvaren.

In het water is het vooral ´s avonds levendig genoeg. Zodra we het achterlicht aandoen zwemmen er een heel stel vissen achter en om de boot. Henk had zijn hengel vrijdag ´s middags al uitgehangen voor het geval ze vroeger zouden komen maar dat was natuurlijk niet. We waren net klaar met eten toen de hengel ineens met een tik opzijschoot, een geluid waar we al 1,5 jaar op wachten.

BEET!!!!!! Er hingen zelfs 3 vissen (zeebrasems) tegelijk aan,

die gaan we vanavond lekker opeten.

Vanmorgen zag ik vanaf het dek een grote zwarte vlek langzaam voorbij gaan, hij kwam steeds dichterbij en weer een stukje verder. Toen hij vlak naast de boot was, kon ik zien dat het een grote rog was. Henk is snel het water ingegaan om er een foto van te maken.

Jammer dat we vergeten waren om het toestel op onderwateropnamen te zetten, daardoor is de foto minder helder geworden, maar het is toch een mooie indruk. Het bleek een gevlekte arendsrog te zijn.

donderdag 20 oktober 2011

De wonderbaarlijke terugkeer van de dinghy.

Maandagmiddag konden we op de school in Nargana op internet. Om 4 uur waren de lessen afgelopen en mochten alle computers gebruikt worden door iedereen die iets op internet wilde doen. We stonden er als eersten omdat we graag onze foto´s tussen de verhaaltjes wilden plaatsen, de mail lezen en op een paar websites van bekende boten kijken waar deze nu uithangen. Met de snelheid, of liever gezegd traagheid, van het internet heb ik een aantal foto´s tussen de verhaaltjes kunnen plaatsen, maar nog lang niet allemaal. Henk heeft in de tussentijd de mails kunnen lezen en een paar sites kunnen bekijken. Om 6 uur ging de boel sluiten en was het over met de pret. De rest van de foto´s komen er bij als we weer een keer ergens internet verbinding kunnen vinden.

Dinsdag was het water bij Coco Banderas Cays nogal woelig door de harde wind, maar woensdagmorgen hebben we vlakbij de boot kunnen snorkelen.



Daarna zijn we naar een van de eilandjes geroeid om even rond te kijken. Terug op de boot hebben we zitten lezen. Op een gegeven moment kwam er een rubberboot aanvaren met een dinghy erachter die wel heel veel op de onze leek. Oeps…het was onze Bob, hoe kan dat nou? Bleek dat we bij het aan boord stappen de boot niet vastgemaakt hadden (we dachten allebei dat de ander dat gedaan had) waarna hij zelf de omgeving was gaan verkennen en op een van de andere eilandjes was geland. Gelukkig had iemand, waar wij mee hadden staan praten toen we op het eilandje waren en die dus wist hoe ons bootje eruitzag, hem daar gezien. Deze man kwam hem naar ons terugbrengen. We hebben natuurlijk heel veel geluk gehad dat hij op het eilandje was gestrand en die man wist dat het ons bootje was. We moeten er niet aan denken dat hij langs het eilandje de volle zee op was gedobberd want zonder dinghy ben je hier echt nergens.

Na dit alles toch weer een keer een happy hour met Jeff en Debbie van Sailors Run, een gezellig Amerikaans stel, die pas weer naar hun boot gingen toen het al donker was.
Vanmorgen (donderdag) hebben we eerst nog koffie gedronken bij Jeff en Debbie voor we naar Holandes Cays zijn gevaren.

Dag Jeff en Debbie op Sailors Run.

maandag 17 oktober 2011

De Rio Diablo op.

Zaterdag zijn we aangekomen bij Nargana (Yandup) en Corazon de Jesus (Akuanusatupu), 2 eilandjes die met een brug met elkaar verbonden zijn voor de monding van Rio Diablo. De meeste eilanden hebben hier 2 namen, een Spaanse en een Kuna naam, die zij zelf liever gebruiken. Toen we voor anker gingen begon het te regenen en we hebben snel onze regentent opgezet om de watertank te vullen die aardig leeg begon te raken. Het heeft zo hard geregend dat de tank, toen het om 4 uur eindelijk droog werd, weer helemaal vol zat.
Daarna zijn we eens rond gaan kijken hoe het er hier uitziet. Op deze eilandjes hebben ze de traditionele manier van leven al opgegeven, we zagen nog maar een paar vrouwen in de Kuna klederdracht. De meeste inwoners hebben westerse kleding aan, t-shirts en korte broeken. Ze zijn hier al meer toeristen gewend en zijn allemaal heel vriendelijk. We zijn zelfs al 2 keer uit eten geweest in een restaurant waar we konden kiezen uit vis en kip en hebben het hele menu nu geprobeerd. Het was eenvoudig maar lekker.
In het dorp kwamen we Frederico tegen die volgens eigen zeggen gids was. We hebben met hem voor zondagmorgen een tochtje op de Rio Diablo afgesproken omdat we nog steeds met een kapotte buitenboordmotor zitten.

Hij kwam ons samen met een vriend ophalen in een grote kano met motor waarmee we de rivier op zijn gegaan eerst langs boomstronken en even later langs een bewegende boomstronk wat een krokodil bleek te zijn. Na een paar kilometer werd het water te ondiep om verder te gaan.

Daar hebben zij gelijk maar wat zand voor thuis geschept. Onderweg hebben we rondgewandeld op een stuk grond wat van een van hun was en waar ze nog wat vruchten gezocht hebben.

Hier zagen we mooie vogels en een stel eekhoorns die zich tegoed deden aan alles wat hier in de bomen te vinden is.

Langs de rivier hebben we diverse graven gezien op stukken land die een eind uit elkaar liggen. Van Frederico hoorden we dat de doden op de eigen grond van de familie worden begraven.

Als je in een van deze kamers logeert...

....mag je met de kano de andere eilandjes gaan verkennen.

We zijn ook nog op Misdup geweest. Dit is een klein eilandje waar iemand bezig is om een hotel te bouwen wat 1 november opengaat. Voorlopig zijn er 2 huisjes en het restaurant met bar bijna klaar.
Zondagmiddag begon het weer te regenen wat het nu (maandagmorgen) nog steeds doet.

De straten staan blank en we waden overal een beetje doorheen.

zondag 16 oktober 2011

Parlevinker in Niadup.


De kerk van Niadup.

We liggen vlak voor Niadup, waar we donderdagmiddag voor het eerst aan land zijn gegaan. Hier hebben we voor het eerst een paar albino´s gezien, die door inteelt zonder pigment geboren worden. Vreemd om tussen de donkere mensen ineens een paar spierwitte te zien.

Vrijdagmorgen zijn we naar de wal aan het vaste land geroeid om eens rond te kijken. We zagen daar steeds mensen aan land gaan waarvan we dachten dat ze met een bus naar een andere plaats gingen.

Het bleek dat zij op de begraafplaats gewerkt hadden omdat er donderdag iemand was begraven. Volgens een van de begeleiders mochten wij daar niet komen zonder toestemming van de Saila omdat dit een geheime plaats was. Jammer, maar daar moesten we wel eerbied voor hebben.

Daarna zagen we een boot bij het eiland aanleggen waarna het heel druk werd op het pleintje bij de steiger. De boot bleek een soort parlevinker uit Colombia te zijn en het hele dorp was uitgelopen om te zien wat er allemaal te koop was.

Verschillende handelaren hadden hun waren uitgestald en de mensen konden allerlei spulletjes kopen die normaal niet op het eiland te koop zijn.

De vrouwen waren allemaal zo druk met het uitzoeken van spullen dat ik snel een paar foto´s heb kunnen maken zonder dat ze er erg in hadden.
Op de boot zelf kon je wat verse groenten kopen. Er was keus uit uien, wortels, tomaten en kool. Daar heb ik mijn slag nog geslagen, want de verse groenten waren inmiddels op.
Op het plein kwamen we de administrateur van het eiland tegen die ons vertelde dat hij ´s middags nog even langs zou komen om de 5 dollar te innen die je bij ieder eiland moet betalen om daar voor anker te liggen en aan land te mogen gaan op hun grondgebied. Voor die 5 dollar krijg je een permit die een maand geldig is. Zo´n man komt graag even aan boord omdat hij dan nog iets te drinken krijgt en natuurlijk in de hoop dat er nog een pen of iets dergelijks te krijgen is.

donderdag 13 oktober 2011

Rooksignalen en een krokodil!

Uitgezwaaid door Pablo zijn we van Maniputu vertrokken.


Door een wirwar van eilandjes, zandbanken en koraalriffen zijn we naar San Ignacio de Tupile gevaren, waar we zoals Henk al heeft geschreven niet aan wal zijn geweest.

Onderweg kwamen we langs een paar eilandjes waar de huisjes er wat luxer uitzagen, we vermoeden dat dit toch de invloed is door kennis van de buitenwereld. Als je hier naartoe gaat kom je zeker tot rust in een omgeving die je normaal alleen in films ziet.

We zagen de eerste avond op het vasteland een paar mannen rondlopen die probeerden de aandacht te trekken van mensen op het eiland. Wij lagen redelijk dicht bij het vasteland en hoorden het bijna niet, dus op het eiland wat nog een mijl verderop lag zeker niet. Dat zagen ze op een gegeven moment ook wel in en omdat het al begon te schemeren, en ze daar toch wel graag weg wilden, hebben ze toen een vuur gestookt om de aandacht te trekken. Na een uur zagen we een gemotoriseerde kano aankomen om ze op te halen. Die rooksignalen werken in deze eeuw nog steeds!

Nu we weer in schoon water zijn nemen we ´s morgens ons dagelijkse badje door een paar rondjes om de boot te zwemmen. Ook hier hebben we dat nietsvermoedend gedaan.
Vanmiddag zei Henk ineens "Er zwemt een krokodil naast de boot".

Het is goed turen, maar daar zwemt onze kroko!

Ik dacht nog dat hij een geintje maakte maar er zwom inderdaad een flinke krokodil op zijn gemak voorbij. Nu hebben we geen Crocodile Dundee aan boord en zelf zijn we niet zulke helden, dus vanmorgen hebben we eerst goed rondgekeken voor we het water in zijn gegaan en zijn we dicht bij de zwemtrap gebleven.

maandag 10 oktober 2011

Eten bij de Indianen.

We hadden afgesproken dat we zondag bij het lokale restaurant zouden gaan eten. Eerst hebben we nog een keer door het dorp gewandeld, de mensen gaan ons al kennen en zolang je geen fototoestel in je handen hebt zijn ze heel vriendelijk.

Blij met een tijdschrift, ketting en haarspeldje.

Ze willen heel graag tijdschriften hebben. Bij een van de huizen zijn we binnen geweest en daar zagen we dat ze de platen die ze mooi vinden uitknippen en aan de muur hangen. We hadden wat tijdschriften van Tessa meegekregen en degene die we zelf al gelezen hadden hebben we uitgedeeld.

Pablo wilde wel op de foto, Acieta niet.

Na ons rondje dorp zijn we naar de Cabañas Kalu Obaky gegaan. Dit wordt gerund door Pablo en zijn vrouw Acieta en bestaat uit 3 hotelkamers en een eetzaal. We hebben gezien hoe de derde kamer deze dagen afgebouwd is, helemaal van rietstengels en een dak van palmbladeren.

Het kleinzoontje liet heel trots zien dat er zelfs echte bedden in stonden. Wij vroegen ons af of er hier wel eens gasten logeerden en tot onze verbazing liet Pablo een schrift zien waarin toch een stuk of 60 gasten genoteerd waren uit allerlei landen, zelfs uit Holanda!
Nadat we zaterdag die grote schildpad hadden gezien hadden we het vermoeden dat we daar iets van te eten zouden krijgen, maar deze werd bewaard voor het 4 daagse congres wat deze week is en waarbij stamhoofden van 10 verschillende dorpen naar Mamitupu komen. Omdat zeeschildpad toch wel iets is wat niet vaak gevangen wordt is dit een heel speciale traktatie.

Wij hebben heerlijke langoesten gegeten met rijst waar een salsa van uien, vis en tomatensaus overheen zat. Het was heel erg lekker en een goede afsluiting van ons verblijf hier.
Vanmorgen kwam Ernesto nog even langs om gedag te zeggen en ons een paar sinaasappels te brengen, heel lief dat iemand die zelf zo weinig heeft toch zo´n gebaar van vriendschap maakt.

De boten gaan na het werk weer volgeladen naar huis.

zondag 9 oktober 2011

Mamiputu.

Woensdag zijn we van Isla Grande vertrokken naar Mamiputu, een van de vele eilandjes van de San Blas eilanden voor de kust van Panama, waar we vrijdagmorgen vroeg zijn aangekomen.
Deze eilanden worden bewoond door de onafhankelijke Kuna Indianen die, van de stammen in Amerika, hun cultuur en tradities het beste behouden hebben. Officieel horen ze bij Panama, maar ze hebben een overeenkomst gesloten dat zij zelf hun gedeelte van het land besturen.
De Kuna´s mogen sinds 1925 niet met iemand van buiten hun stam trouwen. Overtreding van deze wet betekent uitstoting van de stam. Alle mensen zijn klein van stuk. Volgens ons boek zijn alleen de Pygmeeën kleiner. De vrouwen komen ongeveer tot mijn schouders, wij voelen ons hier bijna reuzen.

Bij een winkel naar binnen kijken.

De eilanden en het naastliggende vasteland noemen zij Kuna Yala. Ze houden niet van de naam San Blas omdat deze door de Spaanse invallers gegeven is.
Ieder dorp heeft 3 Sailas (soort chef) die de hoogste autoriteit op dorpsniveau zijn, 3 Caciques (hoge chefs) regeren over heel Kuna Yala. De Sailas zijn naast politieke leiders ook geestelijk leiders, dichters en een soort medicijnman.
Kokosnoten vormen de belangrijkste bron van inkomsten, die worden door de Colombiaanse handelsboten opgekocht. Je mag hier niets meenemen, ook niet als ze uit de boom zijn gevallen, omdat iedere boom van iemand is. De Kuna´s zullen er zelf niets van zeggen, maar de Sailas horen erover in het congres en kunnen het volgende bezoekers moeilijker maken.
Het congres is een vergadering waar alle bewoners van het dorp bij betrokken zijn. Problemen worden besproken en iedereen is op deze manier van alles op de hoogte. Het gebouw van het congres is het grootste van het dorp. In het midden liggen de Sailas in een hangmat, de bevolking zit op houten banken daaromheen. In de binnenste cirkel de vrouwen en kinderen, in de buitenste cirkel de mannen.
Op Mamiputu komt het congres iedere dag bij elkaar. Op woensdag is het voor iedereen verplicht om te komen. Zaterdags moeten de mannen allemaal komen, de andere dagen zijn de mensen vrij om te komen of niet.
De kano´s komen voorbij onze boot als ze terugvaren van het vaste land, waar ze hun plantages bewerken, naar het eiland. Ze proberen allemaal wel iets te verkopen, mango´s, ananas, limoentjes, vis enz. Het is sneu om de meesten te moeten teleurstellen, we eten best veel fruit, maar zoveel nu ook weer niet.

We hebben nog een bal gevonden!

Vrijdag middag hebben we rondgewandeld op het eiland. Het is ongelooflijk hoeveel mensen hier op zo´n klein stukje grond wonen.

Ze zijn heel vriendelijk, alleen willen ze niet graag op de foto. Ze komen allemaal naar buiten om naar die 2 blanke reuzen te kijken. Wij zijn natuurlijk voor hun net zo´n bezienswaardigheid als zij dat voor ons zijn.

Dit jongetje wilde wel graag op de foto, hij ging er snel voor staan.

Een man (Ernesto) heeft ons rondgeleid en heeft ons ook de school laten zien.

Een meisje ging net een voordracht houden. Het was heel mooi om te zien hoe zij met veel expressie en gebaren haar verhaal deed.
De vrouwen van het dorp maken "molas", een soort kunstwerken van patchwork en geborduurde versieringen.

Zaterdag middag is Ernesto bij ons aan boord geweest om een biertje te drinken. Hij vertelde dat er 600 mensen op het eiland wonen.

Alle gezinnen hebben een kano die ze zelf maken van een dikke boom van het vaste land. De boten worden als ze klaar zijn met teer geverfd zodat ze goed waterdicht zijn.
De mensen eten hier altijd vis en andere dieren die op zee gevangen worden.

Vanmiddag mochten we bij een huis kijken waar een grote zeeschildpad vastgebonden lag. De vrouw vertelde dat deze om op te eten was. Daar moet dan het hele dorp wel van mee kunnen genieten. Hier zal het wel een feestmaal zijn, maar wij vonden het heel wreed dat de kinderen die om het beest stonden om de beurt een klap op zijn buik gaven of aan zijn poten trokken.
Ze hebben hier duidelijk nog geen Partij voor de dieren.