zaterdag 31 december 2011

Oudejaarsavond 2011.

Na onze trip van Providencia naar Isla de Roatán zijn we op tijd aangekomen om weer een feestje te kunnen vieren.
Bij aankomst in de haven werd ons gelijk verteld dat vanaf 16.00 uur een barbecue met pot luck wordt georganiseerd. Dat betekende dus dat we snel wat boodschappen moesten halen om een gerecht te maken. Gelukkig konden we meerijden met de vrouw van de haven eigenaar en zo staat de pizza nu in de oven om straks mee te nemen naar het feest.

Dit is het laatste stukje van 2011, we gaan hierna verder bij 2012!

We wensen iedereen een heel gezellige avond en een goede start van 2012!

woensdag 28 december 2011

Kerstmis

Voor het Kerstfeest nog even naar de kapper.

Na een rustige donderdag zijn we vrijdag met Hans en Linda naar een viswinkel gelopen en hebben daar een heerlijke vis gekocht om ´s avonds op te peuzelen. Voor zaterdag hadden we een kilo garnalen besteld. Daar heb ik een lekkere curry-cocos saus van gemaakt. Ton en Toos hebben ons geholpen om dit op te eten.

Zondag hebben we met de bemanningen van 9 boten Kerstmis gevierd, 3 Amerikaanse, 3 Canadese en 3 Nederlandse boten, waarvan de Baros eigenlijk een Belg is maar in NL geregistreerd is en daarom een Nederlandse vlag voert. Omdat het initiatief van een Amerikaan afkwam was het op Amerikaanse manier opgezet. Er waren een kalkoen en 2 hammen besteld en iedereen moest een bij- of nagerecht meebrengen. Mr. Bush (de agent waar we moeten in- en uitklaren) had geregeld dat we het eetfestijn bij de port captain konden vieren.


Ik noem het een eetfestijn omdat het anders toegaat dan bij ons. Bij aankomst werd al het meegebrachte eten op tafel uitgestald en de schalen werden al direct doorgegeven, de kalkoen en de hammen werden pas een half uur later gebracht, gelijk aangesneden en verdeeld. Zodra iedereen klaar was met eten werden de spullen weer ingepakt en gingen we met z´n allen weer terug naar de baai. Wij hadden de illusie dat er een gezellig samenzijn aan vast zat maar dat is typisch Hollands of Belgisch. Wij hebben de dag aan boord van de Baros afgesloten met een paar gezellige uurtjes.

Tweede kerstdag zijn we met Hans en Linda naar het restaurantje op het strand gewandeld waar ze heerlijke visschotels serveren.


Hier hebben we ons kerstcadeau met Pa en Ma in gedachten genuttigd. Een red snapper, een halve kreeft, conch, pulpo en krab met wat rijst en een lekker drankje. Dit alles aan een tafeltje op het strand.

Na een week van harde tot zeer harde wind zijn de voorspellingen voor de komende dagen goed genoeg om te vertrekken van Providencia. We hebben uitgeklaard bij Mr. Bush en vertrekken woensdagmorgen naar Roatan, een eiland voor Honduras.

donderdag 22 december 2011

Gezellige feestdagen

Naar South West Bay en een hike naar de Peak.

Dinsdagmorgen zijn we met Ton en Toos op de bus gestapt voor een rondje om het eiland. De bus is een soort vrachtwagen waar een houten opbouw op gemaakt is met een stel banken waarvandaan we een leuk uitzicht hadden tot het ging regenen. De chauffeur stopte om de blauwe zeilen voor de open zijkanten te doen waarna we helemaal niets meer zagen. Halverwege de rit waren we bij South West Bay en bleek het tijd voor zijn middagpauze te zijn. De chauffeur vertelde ons nog waar we lekker konden eten en dat hij ons om 14.30 uur weer op zou halen voor de rest van de rit. We zijn dus het strand opgelopen en hebben daar bij een restaurantje een heerlijke visschotel gegeten.

De dames in de keuken.



We zagen dat de verse vis door bootjes werd aangevoerd, in het water schoongemaakt, daarna gewogen en bij de restaurantjes afgeleverd.
Na het eten hebben we nog een eindje over het strand gelopen voor we met de bus de rest van de rondrit hebben gemaakt.

Woensdagmorgen was het vroeg dag omdat we met een groepje bemanningen van diverse boten de Peak (360m boven de zeespiegel) zouden gaan beklimmen. Hans en Linda hadden deze hike een paar maanden geleden al eens gedaan en Hans zei dat hij het pad nog wel wist te vinden dus hoefden we geen gids te nemen.

Met z´n allen in de laadbak.

Een taxi heeft ons naar het begin van het pad gebracht waar we vol goede moed van start gingen. Na ongeveer 3 kwartier klimmen en klauteren begon Hans toch een beetje te twijfelen of we het goede pad wel volgden en liep alvast een eindje vooruit. Daar bleek dit pad dood te lopen dus allemaal weer terug om het juiste pad te vinden.


Gelukkig kwamen we iemand van het eiland tegen, die wel wist waar het pad begon. Nadat we helemaal weer naar het begin terug waren gegaan, konden we toch aan de klim beginnen. Doordat we een extra route hadden gelopen was het alles bij elkaar een behoorlijk zware tocht maar het uitzicht op de top was heel mooi.

Boven op The Peak.


We konden rondom over het eiland kijken en alle boten in de baai zien liggen. Na de wandeling naar beneden zijn we met z´n allen weer naar het strand van South West Bay gegaan om de vis bij het volgende restaurantje te proeven.

Wij hebben ons laten verwennen met conch en garnalen.
Conches zijn grote schelpdieren. Het is een heel karwei om deze uit de schelp te halen, daarna moeten ze nog een tijd mals worden geslagen voor ze klaargemaakt kunnen worden. Deze kun je dus beter in een restaurant eten.☺


Na het eten even zwemmen of slapen in een hangmat en,


nadat de buschauffeur zijn wagen aan de praat had gekregen, met de bus weer terug.

woensdag 21 december 2011

Afscheid van Panama.

Woensdag 14 december zijn we aan het einde van de middag vertrokken uit Bocas del Toro wat gelijk het afscheid van Panama betekende. Wij vonden Panama een van de mooiste landen die we tot nu toe bezocht hebben met het tropische regenwoud op het vaste land, de mooie eilanden van de San Blas en Bocas del Toro, de dieren, de vegetatie en de diverse bevolkingsgroepen.
Na een zware tocht (zie navigatie) zijn we weer in Colombia! Deze keer niet op het vaste land maar op Providencia, een van de eilanden voor de kust van Nicaragua die nog bij Colombia horen.
De eerste inwoners van deze eilanden waren waarschijnlijk een groep Nederlandse kolonisten die in 1631 door de Engelsen verdreven zijn, de Spanjaarden hebben zonder succes nog pogingen gedaan om deze eilanden te veroveren. Door de strategische ligging waren de eilanden een goede uitvalsbasis om de Spaanse galjoenen die met goud beladen naar Europa gingen te overvallen. De legendarische piraat Henry Morgan had hier zijn basis waarvandaan hij zowel Panama als Santa Marta in Colombia kon overvallen. Volgens de legende zijn de schatten nog steeds verborgen op Santa Catalina, een klein eilandje wat met een voetbrug met Providencia verbonden is.



Op dat eilandje is een pad uitgezet naar de schat en een rotsblok aan het eind waar je met een beetje fantasie het hoofd van Henry Morgan in kunt zien.



Zaterdag zagen we bij aankomst in de ankerbaai gelijk 2 bekende boten liggen, de Vagant met Ton en Toos en de Baros met Hans en Linda. Heel gezellig om hun weer terug te zien en we hebben alweer een paar keer wat met elkaar gedronken en gegeten.

Maandagmorgen moesten we ons melden bij Mr. Bush, de agent die hier alles regelt voor het inklaren. Een super vriendelijke man die zijn werk met plezier doet. Hij probeert overal mee te helpen en raad te geven.



Onze Kerstboompaal is ook weer opgetuigd


en een kerst mola maakt de versiering compleet.

Gisteren kwam een Amerikaan vragen of wij ook mee wilden doen met de Kerstmaaltijd. Er wordt een kalkoen besteld en de rest van de maaltijd bestaat uit een "pot luck", dat wil zeggen dat iedereen een gerecht mee moet brengen voor het buffet. Het lijkt ons wel leuk om eens op z´n Amerikaans kerstmis te vieren. Mr. Bush (die Bernardo heet en geen George) is op zoek naar een geschikte locatie waar het feest gevierd gaat worden.

dinsdag 13 december 2011

Finca los Monos, de botanische tuin.

We hadden gehoord dat de botanische tuin bij Bocas del Toro heel mooi moest zijn en dat er op vrijdagmorgen en maandagmiddag een rondleiding was. Vrijdagmorgen zijn we daar op ons gemak naartoe gewandeld. Toen wij om 10 uur aankwamen was de rondleiding net afgelopen. We hebben even in de palmentuin gekeken en zijn langs het strand teruggelopen.


Maandag zijn we weer naar Finca los Monos gegaan waar we nu wel op tijd waren voor de wandeling door de tuin. De tuin is eigendom van een Engelse vrouw en haar man uit Nieuw Zeeland. Zij hebben jaren rondgereisd en zijn verliefd geworden op Panama. Zij wonen nu 13 jaar in Bocas del Toro en hebben het terrein ontgonnen en aangevuld met allerlei planten en bomen waar ook de dieren zich thuisvoelen.


We hadden geluk dat er een groep brulapen aan de rand van het terrein in de bomen zat die lekker zaten te eten van de bladeren.


We hebben een heel stel kikkertjes gezien die nog kleiner waren dan de rode en de blauwe kikker, een gifgroene slang, vleermuizen, allerlei vogels, van valken tot kolibri´s en we zijn helemaal lek geprikt door fanatieke no-see-ums, zo worden de piepkleine muggen hier genoemd omdat je ze niet ziet maar heel goed voelt en waardoor je na hun feestmaal onder de jeukende bulten zit.

Cayo Carenero.

Bocas del Toro bestaat uit 8 hoofdeilanden, 51 kleine eilandjes, meer dan 200 onbewoonde mini eilandjes en de strook vasteland tot de grens van Costa Rica.

Dit is het gebied waar de Chiquita bananen vandaan komen die naar veel landen geëxporteerd worden. Bananen vormen voor veel inwoners het hoofdvoedsel samen met rijst.

De Chiquita auto komt bananen ophalen.

Zo komen de kano´s regelmatig voorbij varen.

Dinsdag zijn we met een taxibootje overgevaren naar Cayo Carenero, een klein eilandje tegenover Bocas town met een haven, een plaatsje en vooral veel strandhuisjes voor toeristen.


We volgden een pad over het eiland tot we in een zompig gebied kwamen waar de wortels van de bomen de meest vreemde vormen hebben omdat ze vaak onder water staan.


In het plaatsje leven de mensen nog heel eenvoudig in hun huizen op palen.


De kinderen spelen in het zand naast het nieuwe pad van beton of voor het huis.


De onderkomens voor toeristen zien er een stuk beter uit. Er zijn langs het strand ook diverse eettentjes met een prachtig uitzicht over het water.

dinsdag 6 december 2011

Rana Azul.

Na de laatste Spaanse les zijn we vrijdag rond de middag samen met de Baros vertrokken naar Palos Lagoon. Een tochtje van 12 mijl waarbij we langs een paar eilandjes kwamen en door Dolphin Bay, die zo genoemd wordt omdat er dolfijnen zwemmen. Bij de ankerplaats zagen we de Windhond ook aankomen en zo lagen we met 3 Nederlandse boten in een baai bij het vaste land. De belangrijkste reden dat we hier naartoe zijn gevaren was Rana Azul, het restaurant van Josef en Maria, (zo heten ze echt en ze hebben geen zoon maar 2 dochters) een echtpaar uit Oostenrijk wat hier een restaurant is begonnen. Het zijn goede kennissen van Hans en Linda die hier de afgelopen tijd al vaker zijn geweest.


Vrijdagavond zijn we met z´n allen hier gaan eten, heel lekker en gezellig. Zaterdag zijn we met Hans en Linda naar de wal gegaan aan de andere kant van de baai om een stuk van het vaste land te verkennen. Hier kun je alleen maar met de boot komen, het is een dicht regenwoud waar in dit gedeelte helemaal geen weg naartoe is.

Waar zit Henk?


De natuur is hier prachtig, er groeit en bloeit van alles, mooie bloemen, typische stammen, gigantische bamboe bossen en…. het blauwe kikkertje leeft in dit gebied. (Rana Azul is Spaans voor blauwe kikker). We boften dat we al redelijk snel een kikkertje zagen.


Deze zijn net zo klein als de rode kikkers en door de kleur nog moeilijker te zien tussen de bladeren. Nadat hij mooi op de foto stond hebben we er nog een heel stel rond zien springen.


Vlakbij een huisje kwamen 3 meisjes naar ons toe lopen. Zij horen tot de Ngöbe-Bugle, een Indianenstam waar 35% van de bevolking van deze streek toe behoort.


De huizen van deze mensen worden op palen gebouwd waardoor ze minder last hebben van wateroverlast en ongedierte.
Na de wandeling zijn we nog naar Rana Azul gevaren en hebben daar een heerlijke pizza uit de houtoven gegeten.
Linda en ik hadden de meisjes beloofd dat we zondagmorgen nog terug zouden komen om wat spulletjes te brengen. Ze zaten al op ons te wachten en waren heel blij dat we onze afspraak na waren gekomen.

Ja, ja, we drinken ook wel eens water!

´s Middags zijn we nog een stukje met z´n allen gaan wandelen voor we weer bij Rana Azul terecht kwamen waar op zondagmiddag heel wat mensen naartoe komen om elkaar te ontmoeten en lekker te eten.
We hebben de brulapen deze keer niet gezien, maar ´s morgens brullen ze je wel wakker. Van internet hebben we geleerd dat de apen brullen om andere groepen te laten weten waar zij zich bevinden. De andere groepen blijven dan een beetje uit de buurt, zo hoeven ze niet met elkaar te vechten. We konden nu duidelijk een paar groepen horen omdat het geluid uit verschillende richtingen kwam.
Na een paar gezellige dagen zijn we maandagmiddag weer terug gevaren naar de ankerplaats bij Bocas Town waar we, in plaats van vogels en brulapen, muziek van de kant horen.

vrijdag 2 december 2011

Spaanse les.


In de Lonely Planet had ik gelezen dat er in Bocas town een school was waar je Spaanse lessen kon volgen, waar ik een week les heb genomen. Omdat we nog naar een aantal Spaanstalige landen gaan wil ik toch proberen gesprekjes met de mensen te kunnen hebben om beter contact te maken.
De week begon al met een vrije dag omdat het een feestdag was, dus dinsdag en woensdag heb ik een extra uur les gehad.

Mijn lerares Paulina

Het was heel leuk om te doen maar zeer intensief. Ik ben overspoeld met algemene regels, uitzonderingen, werkwoorden, zelfstandige naamwoorden, bijwoorden enz. Nu komt het erop aan om vooral veel te oefenen en de woorden zoveel mogelijk te gebruiken.

De afgelopen dagen heeft het heel veel geregend. We wilden toch nog wel iets meer zien dan alleen de boot en zijn woensdag met de bus naar Bocas del Drago en weer terug gereden. Daar is verder niets te zien maar we hebben wel het eiland rondgereden en een indruk gekregen. De eilanden hier bestaan buiten de plaatsjes helemaal uit regenwoud, met bomen van wel 50 meter hoog waar lange slierten mos en andere planten aanhangen.


Ook midden in Bocas staan in het Parque Simon Bolivar bomen met mosslierten die aangeven hoe zuurstofrijk de lucht hier is.

zondag 27 november 2011

Zoeven door het regenwoud.

Zaterdagmiddag hebben we samen met Dries en Yvonne een Canopytour door het woud gemaakt.
Voor vertrek werden we helemaal opgetuigd.

Dit kikkertje kwam ons aan het begin van de tocht aanmoedigen.

Onder begeleiding moesten we via kabels tussen de bomen door van plateau naar plateau roetsjen.


Het eerste stuk was wel even spannend, maar als je het eenmaal een keer had gedaan was het heel erg leuk.


Als variatie lieten ze ons ook nog aan een lijn ongeveer 15 meter naar beneden zakken. Op een gegeven moment konden we kiezen om verder te gaan via de kabels of via de gevarieerde route. Volgens de begeleiders was dit de leukste route, dus hebben we dat advies opgevolgd en zijn via de kabel die kant uitgezoefd. Op het volgende plateau werden we goed wakker en zagen we het eerste onderdeel van de gevarieerde route, via wiebelende boomstammen naar de overkant lopen over een hoogte van zo´n 50 meter!


Na een paar keer slikken toch de stammen op (we moesten wel want we konden niet meer terug.) Dit was het makkelijkste onderdeel. Daarna mochten we over een kabel naar de overkant waarbij we de keuze hadden om boven je hoofd een kabel vast te houden of aan touwen die daar aanhingen.


Dit lijkt heel leuk, dat zal ook wel als je een meter boven de grond hangt, maar als je naar de diepte onder je kijkt die veel meer is dan 1 meter is het een heel ander verhaal. Ik (Barbara) had op het laatst knikkende knieën van de inspanning.


Daarna als klap op de vuurpijl nog een soort hangbrug van planken die het eerste stuk nog horizontaal liep en redelijk te doen was maar daarna schuin omhoog, toen wilden mijn benen niet meer uitvoeren wat mijn hersens doorgaven. Gelukkig kwam een van de begeleiders helpen, anders had ik daar misschien nog wel gestaan. Daarna mochten we weer zoeven en had ik ook weer praatjes. Alles bij elkaar een leuke tocht die we als krasse knarren toch maar volbracht hebben en waar we met voldoening op terugkijken.

zaterdag 26 november 2011

Rode kikkers!

Vrijdagmorgen zijn we naar een ankerbaai gevaren voor Red Frog Marina bij Bastimentos, een van de eilanden die bij Bocas del Toro horen, ongeveer 5 mijl varen tussen de eilanden door. We liggen hier voor anker tussen de mangroven eilandjes.
Bastimentos is het enige eiland ter wereld waar de rode kikkers leven, verder komen ze alleen op het vasteland voor.

Wij zijn ´s middags met Yvonne en Dries, die hier met hun zeiljacht de Windhond ook voor anker liggen, mee gewandeld naar Red Frog Beach .



De branding is hier zo sterk dat een life guard op de badgasten let.

De rode kikkers kun je zelf moeilijk vinden omdat ze meer landinwaarts leven.


Gelukkig zagen we een jongetje die er een bij zich had op een groot blad waar we een foto van mochten maken. De kikkers bleken kikkertjes te zijn. Ze zijn ongeveer 1,5-2 cm groot, maar wel bijzonder om te zien.