Het eerste stuk was naar Minca waar we bij een ecologisch restaurantje ontbeten hebben. Daarna een stukje gewandeld door Minca en ongeveer 1,5 uur voor een bloedstollende rit achterop de motor.
Dit stuk weg ziet er nog goed uit.
De weg naar boven zal ooit wel bestaan hebben, door slecht weer en slecht onderhoud is er niet veel meer van over dan af en toe een stukje asfalt tussen de kuilen, heel veel rotsachtige stenen en zand. Dit alles langs steile afgronden.
Zulke stukken door het water waren ook heel gewoon.
Gelukkig zijn de motorrijders kunstenaars op hun voertuig en komen we heelhuids aan bij het begin van onze wandelroute naar Santa Elena. De wandeltocht was door een prachtige omgeving, door een tropisch regenwoud maar ontzettend zwaar! Hij ging behoorlijk steil omhoog over een moeilijk begaanbaar pad. Carlos vertelde tussen neus en lippen door nog even dat dit de ochtendwandeling was en dat we ´s middags ook nog ergens naartoe gingen.
Bij Santa Elena aangekomen (wat het huis van zijn moeder bleek te zijn) lagen we bijna op apegapen. Gelukkig kregen we wel wat vruchtensap te drinken en een lekkere maaltijd, gekookt op het houtgestookte fornuis. Daarna was het tijd voor de siësta. We kregen een kamer die, te zien aan de spullen die er in stonden, normaal van iemand anders was en waar boven op de normale matrassen een tweepersoonsmatras was gelegd. Maar we waren moe genoeg om ons daar niets van aan te trekken. Na een uurtje slapen ben ik met Carlos in overleg gegaan, zo goed en kwaad als dit ging in het Spaans, over de verdere invulling van het programma. Hij had gedacht om ´s middags nog een wandeling naar de finca van zijn vader te maken, 2 heuvels verderop, en de volgende dag moesten we 3,5 uur wandelen naar een dorp waar de Wimaks (een Indianenstam) wonen en daarna 4,5 uur terug de berg op om weer achterop de motoren terug naar Santa Marta te gaan. Het klonk allemaal heel leuk maar de valstrik zat in het feit dat Santa Elena op een hoogte van 2200 meter lag, de Wimaks op 750 meter, de plaats waar de motoren op ons zouden wachten op 1800 meter en de hellingen heel steil en moeilijk begaanbaar waren. Zelfs als wij dit zouden willen, protesteren onze spieren tegen zo´n tocht. Het is duidelijk dat de medewerkers van het bureau nog nooit zelf met deze gids op pad zijn geweest, anders hadden ze dit nooit zo kunnen verkopen.
Uiteindelijk hebben we met Carlos afgesproken om de volgende morgen nog een stukje de berg op te gaan en daarna de tocht terug die we al gedaan hadden.
`s Avonds zijn we na het eten van de kou ons bed ingekropen met kleren en al en onder 2 dikke dekens. ´s Nachts heeft het gegoten en gestormd waardoor we blij waren dat we het plan omgegooid hadden.
De ijskoude douche hebben we maar voor een keer overgeslagen en om 6.30 uur gingen we de berg verder op.
Finca Santa Elena van bovenaf gezien.
Boven hadden we een prachtig uitzicht en toen de wolken even openbraken zagen we in de verte de besneeuwde toppen van de 3 Pico´s die 5700 meter hoog zijn.
Daarna weer terug over het pad, wat door de regen die ´s nachts gevallen was nog moeilijker begaanbaar was, en als klap op de vuurpijl weer een tocht op de motoren over de `weg` die ook behoorlijk te lijden had gehad van de regen. Gelukkig was het eindpunt van de rit in Minca. Daar hebben we in het huis van de Opa van Carlos gegeten. Deze familie heeft aardig wat huizen met grond eromheen, helaas zijn ze nooit onderhouden waardoor het allemaal bouwvallen zijn.
Een neefje en nichtje van Carlos in de hangmat.
Carlos wilde ons toch nog een alternatief programma aanbieden en heeft ons meegenomen op een wandeling door Minca en naar een huis wat helemaal van bamboe is opgebouwd.
Joe, de bewoner, had het zelf ontworpen en gebouwd. Nu was hij met een paar projecten bezig om eco-hotels te bouwen van bamboe.
Hierna zijn we met een taxi teruggebracht naar Santa Marta waar we na een heerlijke douche weer lekker in ons eigen bed konden kruipen. Ondanks de zeer zware tocht hebben we toch heel mooie herinneringen aan deze dagen.
