De weg naar Menimi.
Maandag zijn we naar Menimi gegaan, een park bij Djemongo aan de boven Surinamerivier van Mandje, zijn vrouw Kasima en de 23 kinderen van Mandje. De kinderen heeft hij bij 4 vrouwen gemaakt waarvan Kasima de enige is die nog bij hem woont.
We zijn eerst met de bus naar Atjoni gegaan waar we door Mandje met een korjaal werden opgehaald en met hem over de rivier naar Menimi gevaren. 
De tocht naar Menimi was heel spectaculair door stroomversnellingen en rakelings langs allerlei rotsblokken. 
Kinderen worden hier met een schoolboot opgehaald.
Onderweg hebben we al een aantal dorpjes gezien en een kaaiman die op zijn gemak naar de waterkant kwam.
De boven Suriname rivier wordt bewoond door Marrons, de bosnegers die nakomelingen zijn van de gevluchte slaven. In dit gebied wonen de Saramaccaners.
In dit huisje sliepen wij met het geluid van vogels, kikkers en stromend water (wat voor nachtelijke plaspauzes zorgde) op de achtergrond.
Menimi ziet er uit als een paradijsje. Een prachtige omgeving met leuke huisjes die allemaal door Mandje zelf gebouwd zijn. 
Het eten werd verzorgd door zijn vrouw Kasima, zoveel mogelijk met producten van eigen grond en smaakte heerlijk. 
Bij het park konden we zwemmen en op autobanden tussen de rotsen en over de stroomversnellingen waar alle grote kinderen net zoveel plezier in hadden als de kinderen van Mandje.
Dinsdag zijn we ´s morgens met de korjaal de rivier weer op gegaan en hebben een dorpswandeling gemaakt door Nieuw Aurora en Laduanie (waar ook een medische post is). 
De kleuterklas in Aurora.
Zelf een foto maken is natuurlijk wel heel leuk.
De bewoners vinden het niet prettig als er foto´s gemaakt worden omdat ze geloven dat hun ziel dan afgenomen wordt, altijd eerst vragen of ze het goed vinden. 
Een Grietjebie.
Ara.
Hier en daar kom je wat mooie vogels tegen zoals een Ara en de Grietjebie, die je herkent aan het roepen van zijn eigen naam, net als de Roepie Roepie en de Kroet.
Mandje op een liaan.
Na de lunch hebben we een boswandeling gemaakt waarbij Mandje van alles vertelde over de begroeiing. 
´s Avonds ging hij zich verkleden in traditioneel kostuum en kregen we een dans voorstelling waarbij we allemaal met samba ballen mee moesten doen. 
Het eerste gedeelte van het programma konden we nog plaatsen bij een inheemse dans, maar `Hoofd, schouders, knie en teen` leek ons toch niet afkomstig van de Marrons. (Of ze moeten dit vroeger al in Afrika van de Nederlandse slaven handelaren geleerd hebben.) Een paar Canadese meisjes keken heel vreemd op dat al die Nederlanders dat zo maar mee konden doen. 
Woensdag zijn we na het ontbijt met de korjaal terug gebracht naar Atjoni en daarvandaan weer met een busje terug naar Domburg. Alles bij elkaar een paar bijzondere dagen waar we met plezier aan terug denken.
