Oiltanking Colombia.

Vanmorgen (woensdag 28 sept.) zijn we wat vroeger opgestaan.
Ik (Henk) werd door Lo opgehaald om een bezoek te brengen aan de Oiltanking Terminal. Barbara is naar Tessa gegaan om daar met haar de dag in te vullen.
Voor mij was het bijzonder om op deze plek (op visite) terug te zijn bij de firma waar ik in Antwerpen de laatste 20 jaar van mijn arbeidsperiode in dienst ben geweest. Ik werd heel vriendelijk ontvangen en kwam hier in aanraking met heel vriendelijke ex-collega´s en de omgeving was voor mij natuurlijk erg familiair.
Tanks, pompen, laadstations, steigers aan het water en volop nieuwbouw uitbreidingen.
Ik heb hier eerst met Lo wat rondgelopen en later nog alleen. Ik realiseerde me dat hier wat goeds gaande was. Ook is me opgevallen dat de sfeer onder de mensen erg harmonieus was. Bovenal wordt hier de veiligheid door Lo vóór alles nr.1 gesteld.
Na de goed verzorgde gezamenlijke en gezellige lunch heb ik afscheid genomen en ben met de taxi terug naar de haven gereden.

Verblijf in Cartagena.

Het onderhoud van de website loopt door de slechte internetverbindingen een beetje achter.
Heel af en toe hebben we op de boot verbinding, dan ga je er eens voor zitten om de mail te beantwoorden, valt de verbinding weer weg. Ook de radio werkt hier niet goed omdat er teveel antennes en industrie om de baai is die de signalen verstoren. We kunnen hier wel met de computer naar de kant, dat moeten we dan het liefst overdag doen omdat we 1 keer ´s avonds naar de kant zijn gegaan om de mails te bekijken toen de bewaker kwam vertellen dat we wel op moesten passen voor een grote rat die daar rondliep. Nadat Henk hem voorbij zag lopen waren we snel klaar met internet en gaan we daar liever niet meer zitten.☻


De afgelopen week hebben we Lo en Tessa regelmatig ontmoet. Vorige week vrijdag hebben we heerlijk bij hun in het zwembad gezwommen en zijn we ´s avonds met zijn vieren uit eten geweest in het oude centrum.

In de tunnels van het fort.

Zondag zijn wij naar het fort van San Felipe de Barajas gewandeld. Oorspronkelijk was het fort vrij klein, maar is steeds meer uitgebreid tot de hele heuvel, waar het op gebouwd is, was bedekt met het bouwwerk. Een complex tunnelsysteem verbindt de strategische punten van het fort om voorraden te verdelen en evacuaties voor te bereiden. Ondanks diverse aanvallen van de Britten is dit fort nooit ingenomen.

´s Avonds zouden we hier aan boord barbecueën. Omdat Louise niet zo lekker was hebben we de spullen meegenomen naar Lo en Tessa en alles daar op de barbecue klaargemaakt.

De rest van de week hebben we het oude centrum van Cartagena een paar keer bezocht, overdag en ´s avonds om de sfeer te proeven en de gebouwen te bekijken als ze verlicht zijn.

Ik ben ook nog een keer alleen gegaan om het klooster en de kerk van San Pedro Claver en het paleis van de Inquisitie te bekijken (hier heeft Henk niet zoveel geduld voor). Het klooster is in het begin van de 17de eeuw door de Jezuïeten gesticht en heette toen San Ignacio de Loyola. De naam is later ter ere van San Pedro Claver, die in het klooster leefde en er ook gestorven is, veranderd. Hij heeft zijn hele leven besteed om de slaven, die uit Afrika werden gehaald, zo goed mogelijk te dienen en werd de apostel van de zwarten genoemd. Hij was in 1888 de eerste persoon die heilig verklaard werd in de Nieuwe Wereld.

Het Paleis van de Inquisitie is vooral een mooi gebouw, waar op de benedenverdieping de meest gruwelijke martelwerktuigen staan. Op tekeningen staan de gebruiksaanwijzingen, maar op de bijschriften staat dat de werktuigen natuurlijk niet echt gebruikt zijn. Ze zullen zich wel schamen voor dit soort praktijken, die helaas over de hele wereld voorkwamen. Je moet toch op de een of andere manier aan een bekentenis komen.
De voornaamste misdaden waren hekserij en godslastering. De schuldigen werden in het openbaar ter dood veroordeeld.

Schoonheid is in Colombia heel belangrijk. Jaarlijks zijn hier in november miss verkiezingen, wat een heel spektakel is. Er is zelfs een soort missengalerij waar alle missen hun eigen tegel hebben.

Terwijl Henk woensdag met Lo naar Oiltanking was ben ik samen met Tessa in Cartagena gaan winkelen, altijd fijn als iemand de weg weet naar de betere winkeltjes. Nu ben ik weer in het bezit van een nieuwe bikini (het enige kledingstuk wat hier snel verslijt). Tussen de middag ergens een heerlijke salade gegeten en ´s avonds hebben we van de kookkunsten van Lo genoten.
Donderdag ben ik naar de tandarts geweest om mijn tandsteen te laten verwijderen. Bijzonder is dat de tandarts zijn praktijk aan huis heeft. Bij binnenkomst hoor je een geweldig geblaf alsof er een knots van een hond op je af komt. Kijk je naar beneden, blijkt dat er ongeveer ter hoogte van je enkels een hondje rondloopt wat net doet of hij heel gevaarlijk is. Dan komt er iemand in een wit pak met een soort piratensjaaltje op je af om je te zoenen, dit blijkt de tandarts te zijn die zijn stoel op een soort balkon met schuiframen heeft staan, een leuke, kundige man met een grote dosis humor. Boven de behandelstoel hangt zelfs een televisie, waarvan de bedoeling wel zal zijn dat je afgeleid wordt of vooral niets van je favoriete soap hoeft te missen maar die, als hij zijn lamp naar beneden trekt, helemaal uit zicht verdwijnt.

Als het regent heb je direct natte voeten!

Happy hour in Cartagena.

Via het cruisersnet hoorden we dat woensdag vanaf 5.30 uur bij Pancho en Guillio, een pizzatentje, happy hour was waar alle cruisers naartoe kwamen.
Nou, we hadden wel weer zin in een happy hour, de laatste keer dat we dat hadden was op Curaçao en gelijk ook een goede gelegenheid om nog meer bootjesmensen te ontmoeten.
Wij dus om 6.00 uur naar Pancho, je moet ook weer niet te gretig overkomen hè, zaten er een paar mensen gezamenlijk aan een tafel wat te eten en degenen die het op hadden gingen weer terug. Na ons kwamen er zo nog een paar en dat was het dan. Wij hebben dus ook een klein hapje gegeten en zijn daarna een beetje teleurgesteld weer afgedropen.
Nu is het zo dat hier voornamelijk Amerikanen liggen met een paar verdwaalde Europeanen ertussen. Daarmee wil ik niet zeggen dat Amerikanen niet aardig zijn, maar zij hebben toch een andere invulling van een happy hour dan de Nederlanders op Curaçao. Of doen de Nederlanders iets verkeerd?
Verkeerd of niet, dat was wel veel gezelliger!

Wandeling door het oude centrum van Cartagena.

Zondagmiddag zijn Lo en Tessa met de dochters op de boot geweest. Voor ons ook leuk om weer eens oude bekenden op bezoek te hebben.

Met zijn allen in de bijboot.

Plaza de los Coches.

Maandagmorgen zijn we op pad gegaan met de plattegrond van het oude centrum waar een wandelroute op uitgezet is langs de bezienswaardigheden. Het was vermoeiend maar heel mooi. De huizen en monumentale gebouwen zijn prachtig om te zien.

Soms kun je, als er een deur openstaat, ergens naar binnen kijken en zie je daar mooie binnenplaatsen.

Door de hele binnenstad zie je mooi uitgestalde sombrero´s, panama hoeden en mochilas, de tassen die mannen en vrouwen hier vaak dragen, met allerlei motieven.

Voor de lokale bevolking gaat het leven tussen al die toeristen gewoon door. Ze lezen hun krantje, doen soms een dutje en komen ´s middags bij elkaar op het plein. Door het warme klimaat hebben zij op deze manier veel sociale contacten.

De Calle Roman met een stukje van de kathedraal van Cartagena op de achtergrond.

Deze leek zo echt met zijn bewegende hoofd dat Henk er een gesprek mee wilde beginnen.

Cartagena trekt veel toeristen uit het eigen land die hier ook voor een strandvakantie naartoe komen. Buiten het oude centrum bestaat de stad vooral uit heel hoge flatgebouwen die niet echt aantrekkelijk zijn.

Vlakbij Club Nautico, waar wij onze bijboot veilig achter kunnen laten als we de wal op gaan, kwam net een optocht aan met dans- en muziekgroepen. Een van de omstanders vertelde dat het de maand van de vriendschap is en dat er allerlei feestelijkheden georganiseerd worden.

Naar Cartagena.

Donderdagmorgen hebben we de boot klaar gemaakt om te vertrekken uit Santa Marta. We hebben hier een fijne tijd gehad met de vriendelijke bevolking en het personeel van de haven.

Soms kregen we een lift naar de boot in de nieuwe wagentjes die ze deze week hebben gekregen en waar ze heel graag in rond rijden.

Henk heeft nog een speciale fiets uitgeprobeerd. Het lijkt op een fiets met solexmotor, zo te zien zelf gemaakt door de eigenaar.

Na onze tocht met wisselende weersomstandigheden zijn we vrijdagmiddag de baai van Cartagena binnengevaren waar we vlak langs het huis van Lo en Tessa zijn gevaren. (Lo is vroeger hoofd operations en een paar jaar directeur van Oiltanking Antwerpen geweest. Na een paar jaar Hamburg en Buenos Aires is hij nu alweer 3 jaar directeur van Oiltanking in Cartagena. Omdat Lo niet zo lang geleden in Antwerpen is geweest kreeg Henk via hem ook nog van veel oud collega´s daar de groeten, wat hij heel leuk vond.)
Zij wisten al dat wij vrijdag aan zouden komen, de familieleden die thuis waren stonden op het balkon te zwaaien toen we langs kwamen. Heel leuk om zo verwelkomd te worden in een stad in Zuid Amerika. We hebben ´s avonds bij hun thuis wat gedronken en heerlijke sushi gegeten. Het was een heel gezellige avond.

Toen we net voor anker lagen kwam er een Amerikaanse langs om te vertellen dat hier ook iedere morgen een cruisersnet is waar allerlei berichten via de marifoon verteld worden. Als je nieuw aankomt, wordt er van je verwacht dat je dit ook via het net aan iedereen laat weten, dus hoe je heet, met welke boot en waar je vandaan komt. Dat heb ik dus maar braaf gedaan. We weten nu ook dat er zondagmiddag een domino wedstrijd is bij club Nautico, als je daar zin in hebt.

Vanmiddag (zaterdag) hebben we het oude centrum van Cartagena een stukje verkend.

Een van de mooie straten in het centrum van Cartagena.

IJzeren beelden die allemaal iets uitbeelden wat hier veel voorkomt.
Met de klok mee: een schoenpoetser, schaken, domino spelen en een sap verkoper.

Het is een prachtig oud centrum, wat nu wel vergeven is van allerlei verkopers die constant hun waren aanbieden als je op een terras zit. "Echte" Cartier horloges, kettingen van plastic bloedkoraal, t-shirts, hoeden, schilderijen, sigaren enz. enz.

Op de terugweg naar de baai zagen we tientallen studenten die hun bul gehaald hadden, leuk om te zien dat ze hier de traditionele dracht nog dragen voor deze gelegenheid.

Nationaal Park Tayrona.

Na een paar dagen rustig aan doen en af en toe een terrasje pakken zijn we dinsdagmorgen vroeg met de bus naar het Nationaal Natuur Park Tayrona gegaan.
Vanaf de haven zijn we met een taxi naar de bushalte, die voor deze bus buiten het centrum ligt, gegaan.

Daar vandaan is het ongeveer 1 uur met de bus voor we bij het park zijn.
Bij het loket waar we toegangskaarten moeten kopen zit een aap die het blijkbaar heel leuk vindt om bezoekers aan te raken.

Als ik mijn hand uitsteek pakt hij hem vast en begint er aan te likken. Het voelt net of een klein kind je hand vastpakt en op je vingers sabbelt.
Als we binnen zijn nog een rit met een busje en dan staan we aan het begin van een paar wandelroutes. We nemen de langste (± 1 uur) omdat deze ongeveer het hele park beslaat met wat mooie uitkijk punten. Het pad gaat door het tropisch regenwoud waar we al snel opkijken van een stel bladeren die neer dwarrelen terwijl er bijna geen wind staat. In een boom zien we een aap die ons in de gaten houdt en een paar bomen onze kant opgaat voor hij het woud weer ingaat. We kunnen niet constant omhoog kijken, want het is een ongelijk pad waar hele legers grote mieren overheen marcheren. Gelukkig zien we ze goed omdat ze allemaal een stuk groen blad op hun rug dragen, net of ze rugzakken om hebben.

Boven aangekomen, hebben we aan een kant een prachtig uitzicht over zee en aan de andere kant over het woud.

Een stukje van het woud.


Als we bijna aan het einde van de route zijn zien we een groep doodshoofdaapjes die ons nieuwsgierig bekijken en razendsnel door de bomen zwaaien.
Na de wandeling hebben we ons zelf verwend met een heerlijke lunch in het restaurant van het park en daarna terug gewandeld naar de uitgang en weer met de bus terug naar Santa Marta.
De rit met de bus gaat door een mooi landschap, waar de huizen alle ruimte hebben, maar ook door de buitenwijken van Santa Marta die er toch een stuk armoediger uitzien dan het centrum. Gelukkig zijn de meeste mensen heel vrolijk en zien er goed doorvoed uit.
Dit gedeelte van Colombia vinden wij erg mooi en gezellig om er te verblijven. Er zijn prima supermarkten waar van alles te koop is en veel voordeliger dan op de ABC eilanden.

Afzien in de Sierra Nevada de Santa Marta!

Donderdagmorgen stonden we voor 7 uur al bij de touroperator voor de deur. Carlos, onze gids zat al te wachten. Met een taxi zijn we tot de rand van Santa Marta gereden waar een paar kleine motoren op ons stonden te wachten om ons de bergen in te brengen.

Het eerste stuk was naar Minca waar we bij een ecologisch restaurantje ontbeten hebben. Daarna een stukje gewandeld door Minca en ongeveer 1,5 uur voor een bloedstollende rit achterop de motor.

Dit stuk weg ziet er nog goed uit.

De weg naar boven zal ooit wel bestaan hebben, door slecht weer en slecht onderhoud is er niet veel meer van over dan af en toe een stukje asfalt tussen de kuilen, heel veel rotsachtige stenen en zand. Dit alles langs steile afgronden.

Zulke stukken door het water waren ook heel gewoon.

Gelukkig zijn de motorrijders kunstenaars op hun voertuig en komen we heelhuids aan bij het begin van onze wandelroute naar Santa Elena. De wandeltocht was door een prachtige omgeving, door een tropisch regenwoud maar ontzettend zwaar! Hij ging behoorlijk steil omhoog over een moeilijk begaanbaar pad. Carlos vertelde tussen neus en lippen door nog even dat dit de ochtendwandeling was en dat we ´s middags ook nog ergens naartoe gingen.

Bij Santa Elena aangekomen (wat het huis van zijn moeder bleek te zijn) lagen we bijna op apegapen. Gelukkig kregen we wel wat vruchtensap te drinken en een lekkere maaltijd, gekookt op het houtgestookte fornuis. Daarna was het tijd voor de siësta. We kregen een kamer die, te zien aan de spullen die er in stonden, normaal van iemand anders was en waar boven op de normale matrassen een tweepersoonsmatras was gelegd. Maar we waren moe genoeg om ons daar niets van aan te trekken. Na een uurtje slapen ben ik met Carlos in overleg gegaan, zo goed en kwaad als dit ging in het Spaans, over de verdere invulling van het programma. Hij had gedacht om ´s middags nog een wandeling naar de finca van zijn vader te maken, 2 heuvels verderop, en de volgende dag moesten we 3,5 uur wandelen naar een dorp waar de Wimaks (een Indianenstam) wonen en daarna 4,5 uur terug de berg op om weer achterop de motoren terug naar Santa Marta te gaan. Het klonk allemaal heel leuk maar de valstrik zat in het feit dat Santa Elena op een hoogte van 2200 meter lag, de Wimaks op 750 meter, de plaats waar de motoren op ons zouden wachten op 1800 meter en de hellingen heel steil en moeilijk begaanbaar waren. Zelfs als wij dit zouden willen, protesteren onze spieren tegen zo´n tocht. Het is duidelijk dat de medewerkers van het bureau nog nooit zelf met deze gids op pad zijn geweest, anders hadden ze dit nooit zo kunnen verkopen.
Uiteindelijk hebben we met Carlos afgesproken om de volgende morgen nog een stukje de berg op te gaan en daarna de tocht terug die we al gedaan hadden.
`s Avonds zijn we na het eten van de kou ons bed ingekropen met kleren en al en onder 2 dikke dekens. ´s Nachts heeft het gegoten en gestormd waardoor we blij waren dat we het plan omgegooid hadden.
De ijskoude douche hebben we maar voor een keer overgeslagen en om 6.30 uur gingen we de berg verder op.

Finca Santa Elena van bovenaf gezien.


Boven hadden we een prachtig uitzicht en toen de wolken even openbraken zagen we in de verte de besneeuwde toppen van de 3 Pico´s die 5700 meter hoog zijn.

Daarna weer terug over het pad, wat door de regen die ´s nachts gevallen was nog moeilijker begaanbaar was, en als klap op de vuurpijl weer een tocht op de motoren over de `weg` die ook behoorlijk te lijden had gehad van de regen. Gelukkig was het eindpunt van de rit in Minca. Daar hebben we in het huis van de Opa van Carlos gegeten. Deze familie heeft aardig wat huizen met grond eromheen, helaas zijn ze nooit onderhouden waardoor het allemaal bouwvallen zijn.

Een neefje en nichtje van Carlos in de hangmat.

Carlos wilde ons toch nog een alternatief programma aanbieden en heeft ons meegenomen op een wandeling door Minca en naar een huis wat helemaal van bamboe is opgebouwd.

Joe, de bewoner, had het zelf ontworpen en gebouwd. Nu was hij met een paar projecten bezig om eco-hotels te bouwen van bamboe.
Hierna zijn we met een taxi teruggebracht naar Santa Marta waar we na een heerlijke douche weer lekker in ons eigen bed konden kruipen. Ondanks de zeer zware tocht hebben we toch heel mooie herinneringen aan deze dagen.

Santa Marta.

We hebben de eerste dagen gebruikt om Santa Marta te verkennen en de sfeer op ons in te laten werken.

Onze rode zonnetent staat vast vaak op de foto.

De haven ligt pal voor de stad en we zitten, als we aan boord zijn, eerste rang. Op de pier lopen de hele dag mensen te paraderen, er rijden karretjes die drinken verkopen, er staan de hele dag door mensen te poseren voor foto´s, kortom altijd een levendig uitzicht.

De plaats zelf leeft de hele dag door. Van ´s morgens vroeg tot laat in de avond zijn de stalletjes open. Veel mensen eten op straat. Wij hebben ook al regelmatig wat lekkers gehaald omdat de luchtjes wel heel verleidelijk zijn, de vruchtendrankjes zijn heerlijk en het is spotgoedkoop.

Soms is er tijd om de krant te lezen.

Woensdag zijn we op een bus gestapt naar Rodadero. De bussen stoppen hier als je je hand opsteekt en rijden hun eigen routes. Wij zijn bij het eindpunt uitgestapt, dit bleek bij een resort te zijn waar je niet zomaar wat mocht gaan drinken op het terras, maar alleen naar binnen mocht als je een armbandje van het hotel omhad. Dan maar weer met de bus terug, ons doel was om wat van de omgeving te zien en dat was gelukt.
Terug in Santa Marta hebben we bij een soort reisbureau een 2-daagse trip naar de Sierra Nevada van Santa Marta geboekt, waar we het eerste stuk achter op een motor afleggen en daarna wandelen in de bergen, de eerste dag een paar uur en de tweede dag ook een paar uur, dat leek ons wel wat, weer eens een hikingtocht door mooie natuur.

Inklaren in Colombia, een hele belevenis.

In alle landen en op ieder eiland hebben we tot nu toe zelf in kunnen klaren door middel van een bezoek aan de immigratiedienst en de douane. Soms gratis, een andere keer moesten we betalen. Hier in Colombia ben je verplicht om het via een agent te doen. In het havenkantoor zijn alle papieren die nodig waren gekopieerd en de havenmeester heeft een agent gebeld die alles voor ons zou regelen. De agente kwam ons bezoeken bij de boot en sprak nog minder Engels dan wij Spaans, maar we begrepen van haar dat ze terug zou komen met iemand van de immigratiedienst, die ons persoonlijk gezien moest hebben voor hij de papieren in orde kon maken.

Na een uur kwam er een hele delegatie de steiger op die allemaal bij ons aan boord kwamen. De agente zelf met de man van de immigratiedienst, het hoofd van de havenautoriteiten en 2 dames van de gezondheidsdienst.
Dan begon het invullen van allerlei papieren en controle van onze inentingsboekjes, of we tegen gele koorts ingeënt waren.
Nadat dit allemaal gebeurd was zijn we met de hele delegatie naar het bureau van de immigratiedienst meegereden waar we een stempel in ons paspoort kregen met de toestemming om 60 dagen in Colombia te mogen blijven.
Voor we uit de haven vertrokken werd er een paar keer gezegd dat we 5000 peso’s (ongeveer 1,75 euro) mee moesten nemen, dit bleek te zijn om een taxi terug naar de haven te nemen.
Morgen komt de agente nog een keer langs om de 100 dollar op te halen die we moeten betalen voor haar diensten.

Voor degenen die binnenkort van Curaçao of Aruba naar Colombia vertrekken:
Je hoeft maar 1 keer in te klaren, de toestemming geldt voor heel Colombia en je mag bijvoorbeeld in Cartagena uitklaren.
Zorg bij het uitklaren op Curaçao of Aruba dat je als volgende haven Santa Marta opgeeft (tenzij je direct naar Cartagena vaart natuurlijk)
De haven is niet duur, het dagtarief is 0,65 dollar per foot, als je een week blijft is het tarief 0,60 dollar per foot per dag. Er is plaats genoeg, de meeste ligplaatsen zijn nog leeg. Het sanitair is prima en er zijn goede wasautomaten.

Hallo Colombia!

Over de hevige wind en regen die we zaterdag over ons heen hebben gehad heeft Henk al bij navigatie verteld. Wat hij niet verteld heeft is dat we hier ook sneeuw hebben gezien. Langs de kust van Colombia ligt de Sierra Nevada van Santa Marta, een gebergte met toppen tot boven de 5000 meter, waar ook altijd sneeuw ligt. Heel vreemd om sneeuw te zien in de tropen.
In de haven van Santa Marta kwamen er direct mensen van de haven aanlopen om te helpen en een plaats te wijzen. Het is wel weer een luxe om heerlijk onder de douche te staan en nog beter…er zijn ook wasautomaten aanwezig waar al ons wasgoed inmiddels kennis mee gemaakt heeft.

Op zondag is het behoorlijk druk op het strand en langs de boulevard. Er staan allerlei kraampjes waar je wat te eten of te drinken kunt kopen.
De eerste indruk is een levendige stad waar nog niet veel buitenlandse toeristen komen. Veel lokalen brengen hun vrije dag aan het water door.

Maandag kwamen we erachter dat we ons horloge weer een uur terug moesten zetten, we lopen nu al 7 uur achter op Nederland!
Na alle inklaringactiviteiten zijn we Santa Marta nog even ingegaan waar het in de winkelstraat ook helemaal volstaat met allerlei kramen die de meest uiteenlopende dingen verkopen. We hebben op een terrasje wat gegeten en gedronken.

Het eten wordt klaargemaakt bij een stalletje. Zij bakken pizza´s of frietjes met salade en wat plakjes worst. Eenvoudig maar verrassend lekker.

Dag Aruba.

Dan is het ineens zover dat we na een paar maanden op (voormalig) Nederlands grondgebied naar Colombia gaan. Hier zullen we zondag aankomen.

Vrijdagmorgen zijn we met de boot naar Barcadera gevaren om uit te klaren.
Deze keer werden we aangesproken door een man van de havenautoriteiten die er zelf ook een beetje moeite mee had om te vertellen dat we 10 dollar liggeld moesten betalen, dat was volgens de bijbehorende brief 1 januari 2011 ingegaan. Bij aankomst hebben we geluk gehad dat hij op dat moment zeker niet aanwezig was, vooral omdat het toen zondag was en het tarief dan 20 dollar per uur is.

In deze haven worden ook de groenten, fruit en verse vis binnen gebracht.

De mannen die de meloenen aan het uitladen waren vonden het wel leuk dat ik daar foto's liep te maken, ze gingen extra enthousiast de meloenen overgooien.

Vanmiddag wilde een vogel (wie weet de naam van deze vogelsoort?) op de zijkant van het grootzeil gaan zitten, dat lukte natuurlijk niet en hij gleed zo langs de rand naar beneden. Gelukkig zag ik het gebeuren en kon ik nog net opzij springen, anders was hij zo op mijn hoofd geland.

Hij heeft zeker een uur aan boord gezeten om uit te rusten en nadat hij een vochtige wind liet waarbij de poep er flink uitspoot tot aan de andere bank en boven op mijn voeten, is hij weer vertrokken.

Vandaag hebben we al 2 keer een groep dolfijnen rond de boot gehad. Deze zijn op de rug donker grijs, hebben een vlekkerige zijkant en een roze buik.

Laatste dagen op Aruba.

We hebben al een paar avonden naar een prachtige lichtshow van het weerlichten in de verte gekeken als het zaterdagnacht dan ook boven ons losbarst met een flinke bui regen die wel welkom was omdat we met ons regenzeil (door Henk een keer in techniek beschreven) zoveel water opgevangen hebben dat de tank weer vol zit.

Ook hier op Aruba zitten er weer Pelikanen.

Zondag was er vlakbij de haven een thema avond rond Jamaica met een band die reggae muziek speelde. We dachten het helemaal voor elkaar te hebben aan een tafeltje met goed zicht op de muziek. Tegen de tijd dat de band begon te spelen bleven voorbijgangers vlak voor het podium staan en konden we ze alleen nog horen. Voor we terug naar de boot gingen hebben we nog even gekeken wie er speelden.☺

Bij vertrek uit Nederland had ik een plank vol met ongelezen boeken, die heb ik nog steeds, terwijl ik toch heel veel lees aan boord. Van vorige vakanties wist ik al dat er vaak in de havenkantoren boekenkasten staan waar je boeken gratis kunt ruilen. Dit werkt zo ongeveer overal. Als je niet in een haven ligt ga je gewoon een keer met een tasje gelezen boeken naar een andere boot en kijkt of je daar kunt ruilen. Op Curaçao was er een keer per maand een soort rommelmarkt waar je spullen kon (ver)kopen of ruilen, hier op Aruba staat er in de winkel van Renaissance Marina, waar we onze bijboot gratis in het dingy dock mogen leggen als we aan wal gaan, ook een boekenkast. Tijdschriften worden ook doorgegeven als ze uit zijn. Als je boft heb je een actueel blad van iemand die in Nederland is geweest of bezoek heeft, maar tijdschriften van 1 jaar oud worden ook gretig gelezen.

Gisteren kregen we via de mail nog een leuke verrassing van de Happy Bird.

Yvonne had op Curaçao een paar foto´s van ons gemaakt toen we de bus instapten en helemaal leuk was dat ze foto´s van onze boot had gemaakt in de baai van Santa Cruz.

De baai van Santa Cruz

We zien hier nog veel wat aan Nederland herinnert, een standbeeld van Wilhelmina, zelfs een van Anne Frank en ook nog heel vaak een Nederlandse vlag die naast die van Aruba wappert.